Τι του κάνεις τώρα;

Πολλά βράδια, ώρες ατέλειωτες, έφτιαχνα κασέτες και εμπλούτιζα τη συλλογή της «κασετοθήκης» μου. Μιλάμε για… δεκάδες χρόνια πίσω. Επέλεγα, λοιπόν, από τα εκατοντάδες βινύλια της δισκοθήκης μου, τα τραγούδια που ήθελα να κουβαλώ μαζί μου, στο αυτοκίνητο, στις εκδρομές, στις αποδράσεις και τα μαγνητοφωνούσα σε κασέτες… Θα τις θυμάστε, υποθέτω.

Εκατοντάδες κασέτες! Και όχι μόνο.

Ακολουθούσε κι άλλη διαδικασία. Έφτιαχνα το εξώφυλλο της καθεμιάς με τον τίτλο της κάθε μιας. Στη μέσα πλευρά έγραφα τους τίτλους των τραγουδιών και τους καλλιτέχνες. Όλα φτιαγμένα με την τελειομανία που με χαρακτηρίζει, και βέβαια με αγάπη και πολύ μεράκι.

Με τον γυρισμό μου στην Ελλάδα, δεν θέλησα να τις παρατήσω, τις κουβάλησα μαζί μου και δεν θα πω ότι τις άκουγα, τώρα άλλα μέσα υπάρχουν γι’ αυτό. Αλλά να… τουλάχιστον τις καμάρωνα.

Το θεσπέσιο της υπόθεσης, λοιπόν, είναι ότι σήμερα ο μικρός μας Αντωνάκης, κουρασμένος από τα παιχνίδια του θέλησε να παίξει με άλλα παιχνίδια. Τις κασέτες μου. Και… ιδού το αποτέλεσμα.

Και… ιδού το αποτέλεσμα.

Και... η ένοχη ματιά! 

Τι του κάνεις τώρα;